Buiten spelen aan de gracht; steentjes tellend

danst een kind steeds verder van haar veilig huis.

Als een tere vlinder fladdert zij weg.

En komt nooit meer thuis!

Jaren later dwaalt een dakloze vrouw langs de gracht,

die met zijn lampen het kabbelend water en oude boten verlicht.

De dakloze danst niet en telt geen steentjes; toch is zij

na een donkere nacht, spoorloos verdwenen!

Bij het verdriet, dat ons mensenkinderen overkomt.

In gedachten onderzoek ik gevoelens van onmacht!

De bomen langs de gracht zijn ouder en wijzer; en zwijgen!

Zij weten; na de nacht geeft de zon weer nieuwe kracht.

Geef niet op; ooit komt er liefde op je pad

die je weer door geeft aan een nieuwe generatie.

Eens wordt de wereld verstandig en wijs

En na eeuwenlang oorlog een nieuw paradijs!

                                                      Atti Smit-Ran

                                                      Juni 2023